ATATÜRK'le bir kere de, Ankara'da yıllar sonra, Çankaya köşkünde bir akşam merhum Mesut Cemil beyin refakatinde, huzurlarında bulunmak şerefini kazanmıştık.

O sırada, günün önemli meselesi olan Hatay üzerinde konuşmalar yapılıyordu.

Merhum kemençe sanatkârı Kemal Niyazi Seyhun'la, uzun masanın en sonunda, yanyana oturuyorduk.

ATATÜRK, sofrada bulunanlara sualler soruyor, cevaplar alıyordu. Birara Kemal Niyazi Bey, kulağıma eğilerek, pek anlayamadığım bir şeyler söyledi.

ATATÜRK bunu görmüş olacak ki, biraz sonra, parmağıyla işaret ederek Kemal Niyazi beye:

- Siz ne dersiniz beyefendi? diye sordu.

Kemal Niyazi bey (rahmetli) daha önce de ATATÜRK'ün huzurlarında bulunmuş olmanın verdiği alışkanlık ve birkaç kadeh de parlattığı içkinin verdiği cesaretle ayağa kalktı. Ben bana da soruverir diye kafamda bir şeyler hazırlamanın heyecanı içinde, ne dediğini şimdi hatırlayamadığım bir şeyler söyledi. Uygun şeyler söylemiş olacak ki, ATATÜRK:

- Gördünüz mü beyler dedi, her Türk böyle düşünür ve bana sormadan geçti.

Biraz sonra bana hitap ederek:

- Çocuk, dedi, bize bir bozlak ayağı yapar mısın?

Büyük ATATÜRK, yıllar önce Dolmabahçe Sarayı'nda huzurlarında çaldığım uzunhavayı hatırlatıyor, o engin hafızasının da kudretini gösteriyordu.